W badaniu uczestniczyło 100 nauczycieli akademickich, zatrudnionych na różnych stanowiskach (asystentów, adiunktów, wykładowców i profesorów) z trzech uczelni państwowych w Łodzi; do analizy zakwalifikowano wyniki 97 osób, w tym 61 kobiet i 36 mężczyzn. W grupie porównawczej było 100 nauczycieli ze szkół licealnych, w tym 65 kobiet i 35 mężczyzn. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Maslach Burnout Inventory, kwestionariusz osobowości NEO-FFI, kwestionariusz temperamentu FCZ-KT oraz Skalę Wsparcia Społecznego Kmiecik-Baran. Na podstawie wyników badania odnotowano, że podstawowe cechy osobowości nie stanowią determinant wypalenia zawodowego w grupie nauczycieli akademickich. Pewną rolę w tym procesie odgrywał natomiast temperament, a zwłaszcza jego dwie cechy: reaktywność emocjonalna oraz perseweratywność, a także ekstrawersja. Okazało się ponadto, że nauczyciele z liceów – mimo otrzymywanego wsparcia społecznego – byli w znacznie większym stopniu narażeni na wypalenie zawodowe, zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Wśród nauczycieli akademickich stosunkowo najwyższe wartości osiągnęło poczucie braku skuteczności zawodowej. Wyniki badania pozwoliły na sformułowanie kilku wniosków praktycznych o charakterze heurystyk, np. Nauczyciele szkół wyższych koncentrują się głównie na pracy naukowej – konieczne jest lepsze przygotowanie ich do pracy dydaktycznej, także wprowadzenie mechanizmów nie tylko stwarzających okazję, ale wręcz zachęcających do pracy zespołowej.