W badaniu uczestniczyło 305 diad matka–dziecko z Niemiec (134 chłopców i 171 dziewcząt) oraz 569 diad matka–dziecko z Polski (226 chłopców i 343 dziewcząt). Weryfikacji poddano hipotezę zakładającą, że w Polsce i Niemczech odmienny będzie wzorzec wpływu kolektywizmu i indywidualizmu matek na ich zachowania rodzicielskie i przywiązanie ich nastoletnich dzieci. Do pomiaru kolektywizmu–indywidualizmu wykorzystano skróconą wersję skali Schwartza i Bilsky’ego (1990). Zachowania rodzicielskie scharakteryzowano za pomocą skali The Parental Acceptance–Rejection Questionnaire w skróconej wersji Shermana i Donovana (1991). Przywiązanie natomiast zmierzono za pomocą skali Adult Attachment Scale autorstwa Collins i Reada (1990). Na podstawie wyników badania odnotowano m.in. różnice w strategiach wychowawczych matek z Niemiec i Polski (wbrew oczekiwaniom). Polskie matki charakteryzowały się niższym poziomem akceptacji dziecka i nieco wyższym poziomem odrzucenia. Co więcej, unikanie w porównaniu z niepokojem okazało się wymiarem przywiązania bardziej podatnym na oddziaływanie kulturowe. Natomiast wbrew wstępnym założeniom odnotowano niski poziom unikania w grupie niemieckich nastolatków. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że wśród polskich matek panował niższy poziom indywidualizmu niż wśród niemieckich badanych.