Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Inwentarz HPI: Problemy Osób Niepełnosprawnych T. Witkowskiego. Do grupy podstawowej zakwalifikowano uczniów niewidomych i słabowidzących z Ośrodków Szkolno-Wychowawczych w Warszawie, Krakowie i Lublinie oraz uczestników turnusu rehabilitacyjnego w Bydgoszczy. Natomiast w grupie porównawczej znaleźli się uczniowie pełnosprawni, uczęszczający do liceów i techników w Białymstoku. W obu grupach było po 80 osób. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że niepełnosprawna młodzież zdaje sobie sprawę z ograniczeń wynikających z ich niepełnosprawności, nie stanowią one jednak przeszkód w realizacji ich zamierzeń. Odnotowano również, że młodzież pełnosprawna w mniejszym stopniu niż ich niepełnosprawni rówieśnicy uczestniczy w życiu rodzinnym. Niepełnosprawni badani okazali się ostrożniejsi w kontakcie z innymi niż ich pełnosprawni rówieśnicy. Badani z dysfunkcją wzroku oceniali siebie jako bardziej wrażliwych na sposób traktowania ich przez inne osoby. Niepełnosprawni czuli, że są oceniani przez innych jako obywatele drugiej kategorii. Okazało się ponadto, że pełnosprawni uczniowie częściej niż ich niepełnosprawni rówieśnicy borykali się z problemami egzystencjalnymi. Stwierdzono również, że badani z dysfunkcją wzroku chcieli wykazać się większymi możliwościami w nauce niż osoby z grupy porównawczej.