Przedmiotem badania była aktywność własna dzieci w wieku od siedmiu do dziewięciu lat, rozumiana jako aktywność wewnętrznie motywowana typu „chcę”. Aktywność ta rozpatrywana była w kategoriach emocjonalno-motywacyjnej, indywidualno-poznawczej i emocjonalno-motorycznej. Badaniami objęto 361 uczniów z 18 klas szkół podstawowych w Łodzi i województwie łódzkim. Wyniki badań ukazały, że najwyższy poziom osiągnął wymiar indywidualno-poznawczy, następnie emocjonalno-motywacyjny i na końcu emocjonalno-motoryczny. Wyniki odnośnie poszczególnych wymiarów były zróżnicowane w zależności od wieku badanych – dziewięciolatki miały najwyższe wyniki w każdym z wymiarów aktywności własnej (odpowiednio 30,8%, 30,5% i 24%), następnie ośmiolatki (25,5%, 26% i 21,7%) oraz siedmiolatki (25%, 25%, 18,6%). Zaobserwowano różnice w poziomie aktywności własnej w zależności od miejsca zamieszkania – dzieci ze wsi uzyskały lepsze rezultaty, szczególnie w sferze emocjonalno-motorycznej i indywidualno-poznawczej. W sferze emocjonalno-motywacyjnej zróżnicowanie pojawiło się jedynie wśród dziewięciolatków, na korzyść dzieci z miast. W grupie siedmiolatków najwyższy stopień motywacji, samodzielności i częstotliwości podejmowania aktywności mieli chłopcy, w grupie ośmiolatków proporcje między płciami się wyrównują, a wśród dziewięciolatków dominują pod tym względem dziewczęta.