Celem badania było przedstawienie istniejących w Gdańsku instytucji oświatowo-wychowawczych, realizujących różne formy wychowania i kształcenia dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, oraz ograniczeń i trudności w pełnieniu działalności pedagogicznej na rzecz dzieci z MPD. Przeprowadzono wywiady z pracownikami poszczególnych instytucji oraz analizę dokumentów (kronik, dzienników szkolnych, planów dydaktyczno-wychowawczych itp.). Wyniki badań ujawniły, że realizacja kształcenia integracyjnego, zapoczątkowanego w latach osiemdziesiątych, które odbywało się w ramach grup terapeutycznych dla dzieci z MPD, organizowanych przez Przedszkole nr 77 w Gdańsku oraz w klasach specjalnych dla dzieci z MPD przy Szkole Podstawowej nr 5 w Gdańsku, zgodna była z ówczesnymi przemianami zachodzącymi w podejściu do osób niepełnosprawnych. Istniejące już wcześniej kształcenie zindywidualizowane obejmowało 60% dzieci z MPD na terenie Gdańska, a jego organizacją zajmowały się najbliższe szkoły macierzyste, powszechne i specjalne z rejonu, w którym mieszało dziecko. Ta forma kształcenia cechowała się szeregiem ograniczeń w porównaniu z kształceniem w szkołach, głównie pod względem czasowym oraz zakresu realizowanych przedmiotów. W trakcie badań natrafiono na braki w ewidencji dzieci porażonych, co uniemożliwiało przewidywanie i zabezpieczenie odpowiedniej liczby miejsc oraz odpowiadającego potrzebom poziomu zorganizowania kształcenia i wychowania. Zanotowano również brak instytucji kształcenia zawodowego dla młodzieży niepełnosprawnej ruchowo w województwie gdańskim i województwach ościennych.