Przedmiotem badania była współzależność między lękiem rodziców i ich dzieci w wieku szkolnym. Badaniem ankietowym objęto 150 uczniów i ich rodziców zamieszkałych w Warszawie. Rodzice otrzymywali ankietę za pośrednictwem dzieci. Ankiety skierowane do matek i do ojców były takie same. Badanie wykazało istotny związek między poziomem ogólnego lęku u młodzieży a lękiem rodziców, zwłaszcza matek. Czynniki generujące lęk u dzieci i rodziców okazały się zbieżne – należały do nich sytuacje związane z samooceną, oceną społeczną oraz kontakty interpersonalne. Sytuacje związane z zagrożeniem chorobą, operacją lub uratą zdrowia wywoływały lęk w równym stopniu u dzieci i rodziców. Zgodnie z odpowiedziami badanych uczniów lęk dzieci łączył się najczęściej z postawą dominacji u ojców i przesadną koncentracją u matek. Kombinacje postaw: przesadna koncentracja i dystans uczuciowy u matek oraz przesadna koncentracja i dominacja u ojców przejawiały się częściej wobec dziewcząt niż chłopców. Młodzież o wysokim poziomie lęku znacznie częściej dostrzegała wpływ postaw oraz lękliwości rodziców na swój własny lęk. W badaniu stwierdzono współzależności między lękiem a cechami obrazu samego siebie: silny, negatywny związek między lękiem a samooceną (im niższa samoocena, tym wyższy lęk); związek lęku z preferowanymi wartościami – orientowaniem się na siebie, koncentracją na sobie, tendencją do wycofywania się; pozytywny związek lęku z poczuciem bycia kontrolowanym z zewnątrz (im większe poczucie bycia kontrolowanym, tym wyższy lęk); negatywny związek między lękiem a poczuciem tożsamości.