Celem badania było uzyskanie odpowiedzi o skuteczność terapii wspomaganej komputerem w leczeniu dysortografii – w porównaniu z terapią klasyczną bez komputera. W badaniu wzięło udział 18 dzieci podzielonych na trzy równe grupy. Dzieci uczyły się w klasach V–VIII. Została u nich stwierdzona – przez poradnie wychowawczo-zawodowe – dysortografia. W badaniu wykorzystano dwa programy komputerowe: Orto Lecha Bażyńskiego i Orto 1234 Pawła Traczyka. Podczas pierwszego spotkania dzieci wykonywały sprawdzian dotyczący prawidłowej pisowni – uczniowie wpisywali brakującą literę albo brakujące litery w 180 wyrazach z lukami. W pierwszej grupie (E1) zajęcia przeprowadzono metodą mieszaną, tzn. klasyczną i z wykorzystaniem komputera. W grupie E2 dzieci pracowały tylko z programami komputerowymi. W grupie E3 zajęcia prowadzono metodą klasyczną, z wykorzystaniem gier i zgadywanek ortograficznych. Zajęcia trwały jedną godzinę zegarową, odbywały się raz w tygodniu przez dwa miesiące. Analiza wyników wykazała najlepsze rezultaty w grupie pierwszej, w której zajęcia prowadzono metodą mieszaną. Być może miała na to wpływ większa atrakcyjność pracy z komputerem niż z wykorzystaniem klasycznych metod nauki ortografii. Ponadto, zajęcia z komputerem są dynamiczniejsze i pozwalają na przeprowadzenie większej liczby ćwiczeń. Brak najlepszych wyników w grupie E2 mógł wynikać z tego, że dzieci nie otrzymały dostatecznych informacji na temat zasad ortograficznych w wykorzystanych programach komputerowych.