Celem badania było poznanie relacji między samooceną, prestiżem społecznym uczniów i ich powodzeniem albo niepowodzeniem w nauce. Pytania badawcze były następujące: czy istnieje związek między powodzeniem-niepowodzeniem w nauce a samooceną ucznia; czy i w jakiej mierze prestiż społeczny ucznia, a także jego status socjometryczny i role pełnione w klasie zależą od powodzenia bądź niepowodzenia w nauce; czy istnieje zależność między prestiżem ucznia a poziomem jego samooceny; czy siła i charakter tej zależności są uwarunkowane poziomem osiągnięć szkolnych ucznia. Badaniem objęto 56 uczniów klas VI-VIII z dwóch szkół podstawowych na wsi. Dzieci były w wieku od 12 do 15 lat. Uczniów podzielono na dwie grupy: (D) uczniowie dobrzy ze średnią ocen co najmniej 4, (S) uczniowie słabi, ze średnią ocen 3. Rodziny wszystkich uczniów były pełne, w większości wielodzietne. Wykształcenie rodziców – najczęściej podstawowe albo zawodowe. Badanie pokazało, że uczniowie osiągający dobre wyniki w nauce mają wyższą samoocenę ogólną, a także samoocenę w poszczególnych sferach ja. Różnice między uczniami dobrymi i słabymi dają się dostrzec przede wszystkim w sferze funkcjonowania intelektualnego, mniej w zakresie funkcjonowania społecznego i wyglądu zewnętrznego. Dobre wyniki w nauce sprzyjają podwyższeniu prestiżu w klasie szkolnej. Dobrym uczniom najczęściej przypisywano rolę osoby łatwo pojmującej materiał szkolny, uśmiechniętej, zadowolonej. Uczniów słabych postrzega się za to jako samotników, osoby złe, kłótliwe i nieposłuszne.