Celem badania było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, co może być wskaźnikiem utożsamiania się studenta z jego przyszłą rolą zawodową. Badaniem objęto wszystkich 136 studentów pedagogiki opiekuńczej Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS i 100 losowo wybranych studentów każdego roku studiów nauczania początkowego i pedagogiki specjalnej. Ustalono listę sześciu zmiennych określających w pewnym stopniu poziom identyfikacji studenta z przyszłym zawodem: decyzja o wyborze kierunku studiów; relacja oczekiwania – rzeczywistość dotycząca percepcji szkoły wyższej; motywy uczenia się; przebieg praktyk studenckich; tworzenie własnego warsztatu pedagogicznego; funkcjonowanie w środowisku społecznym. Ich analiza wykazała, że proces identyfikacji studentów z wybranym zawodem był niezadowalający, najmniej sprawnie przebiegał na kierunku pedagogika opiekuńcza. Wyboru kierunku studiów najbardziej świadomie dokonali studenci pedagogiki specjalnej, kierujący się chęcią pomocy dziecku fizycznie lub psychicznie upośledzonemu. Młodzież studiująca pedagogikę specjalną była również bardziej zadowolona z wyboru kierunku studiów. Wśród motywów uczenia się dominowały praktyczno-szkolne i praktyczno-zawodowe. Uzyskane wyniki świadczyły o słabym poziomie zainteresowań pedagogicznych. Większość młodzieży prezentowała pozytywny stosunek do praktyk. Tworzenie warsztatu pracy określono przez posiadanie literatury fachowej: 10% studentów miało 300-500 książek, w tym 150-200 pozycji fachowych, 68% – 50-300, w tym 20-150 związanych z zawodem, 22% – od dwóch do 50 książek. Nawiązywane w trakcie praktyk kontakty zawodowe okazywały się raczej nietrwałe. Najwięcej znajomych wśród nauczycieli, wychowawców, a nawet przedstawicieli nadzoru pedagogicznego mieli studenci pedagogiki specjalnej, najmniej – przyszli nauczyciele klas początkowych. Częstotliwość i liczba kontaktów wzrastały na piątym roku studiów.