Celem badania było określenie poziomu i form współpracy rodziców uczniów ze szkołą. Badaniem objęto 28 szkół podstawowych ze środowisk dużego i małego miasta oraz wsi, w tym dwie szkoły Społecznego Towarzystwa Oświatowego, osiem szkół samorządowych i 18 publicznych. Informatorami byli głównie pedagodzy szkolni oraz rodzice uczniów. W połowie szkół zdawano sobie sprawę, że współpraca z rodzicami przyczyni się do skutecznej realizacji zadań dydaktyczno-wychowawczych i usprawnienia procesu kształcenia oraz wychowania. Najczęściej (jedna trzecia szkół) zwracano uwagę na potrzebę ujednolicenia wymagań i form oddziaływania wychowawczego rodziców i nauczycieli. Preferowano wyraźnie interes szkoły, rzadko wymieniano cele związane z doskonaleniem rodziny jako środowiska wychowawczego. Inicjatorami współpracy były najczęściej szkoły (80% placówek), zaangażowani w nią byli głównie wychowawcy klas; koncentrowała się ona wokół spraw klas, a nie szkoły. W ponad połowie szkół kontakty wychowawcy z rodzicami miały charakter sporadyczny. Badane placówki prowadziły różnorodną działalność na rzecz uczniów (najczęściej pomoc socjalna, doradztwo i poradnictwo pedagogiczne, dokształcanie pedagogiczne rodziców). W zdecydowanej większości szkół funkcjonowały świetlice – w 18 placówkach ich działalność obejmowała 6-25% uczniów, w siedmiu – 26-50%, w trzech – powyżej 50%. Dwie trzecie szkół zajmowały się dożywianiem dzieci, z którego korzystało 10-25% uczniów. Co dziesiąta szkoła miejska i prawie wszystkie wiejskie nie miały stołówek. Co czwarta rodzina podejmowała współpracę ze szkołą; najczęściej aktywność rodziców ograniczała się do świadczeń finansowych i materialnych, pomocy przy remontach itp., udziału w spotkaniach dotyczących preorientacji zawodowej uczniów. Niski był też poziom aktywności rodziców w radach klasowych i szkolnych oraz komitetach rodzicielskich.