Do celów programu zaliczono między innymi: zwiększenie poczucia bezpieczeństwa psychicznego u uczniów i nauczycieli, zmniejszenie poziomu zachowań agresywnych wśród uczniów, wzrost u uczniów samodzielności, odpowiedzialności, samoakceptacji, tolerancji, poszanowania pracy innych, odwagi w formułowaniu poglądów. U nauczycieli-tutorów program miał spowodować wzrost umiejętności w zakresie: porozumiewania bez przemocy, nawiązywania i budowania dobrych relacji międzyludzkich, tworzenia strategii (planów) dalekich i bliskich, elastyczności w realizowaniu planów, poszukiwania rozwiązań w oparciu o analizę przyczyn i skutków. Cele ewaluacji były następujące: identyfikacja procesów uruchomionych w szkole w wyniku realizacji programu; wzmocnienie profesjonalizmu tutorów; doskonalenie procesu wychowawczego w szkole. Przedmiotem analizy uczyniono: wyniki semestralnej ewaluacji (marzec 2009'), wyniki ankiety przeprowadzonej przez dr Marię Sitko w maju 2011 roku w Gimnazjach nr 8, 16 i 25 we Wrocławiu, wyniki sondażu diagnostycznego wśród uczniów i nauczycieli z Gimnazjum nr 3 we Wrocławiu (N = 37), opinie dyrektorów z Gimnazjów nr 8, 16, 25 we Wrocławiu, pedagogów szkolnych i tutorów, opinie konsultantki z Gimnazjum nr 25 we Wrocławiu po roku szkolnym 2010/2011. W semestralnej ewaluacji na dziesięciostopniowej skali średnia ogólna ocena programu wyniosła osiem punktów; szkolenia oceniono na osiem punktów, konsultacje dla tutorów na siedem, konsultacje dla uczniów – na siedem. W ramach projektu odbyły się również debaty i seminaria (program Bezpieczna i przyjazna szkoła, przeprowadzony przez Towarzystwo Edukacji Otwartej z Centrum Metodycznym Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej w Warszawie) – oceniono je także wysoko – na osiem punktów. Bardzo wysokie oceny otrzymała współpraca z koordynatorami programu (J. Traczyńskim i P. Czekierdą) – dziewięć i pół punktu. Respondenci ocenili spotkania robocze w Wydziale Edukacji Urzędu Miejskiego we Wrocławiu na osiem punktów. Na podstawie wstępnej ewaluacji stwierdzono, że program tutoringu sprawia, że polepszają się relacje ucznia z nauczycielem, zmienia się postawa uczniów wobec szkoły, nowi uczniowie lepiej odnajdują się w szkole. Do mocnych stron tutoringu zaliczono: większy, intensywniejszy, regularny i planowy kontakt uczniów z nauczycielami (w formie indywidualnej), dzięki czemu nauczycielom łatwiej jest rozpoznać mocne i słabe strony ucznia, przez co wzmacnia się wychowawcza rola szkoły. Celem sondażu diagnostycznego była ocena tutoringu w Gimnazjum nr 3 we Wrocławiu. Badaniem objęto 37 gimnazjalistów z klas trzecich, którzy od trzech lat brali udział w programie tutoringu, oraz sześciu nauczycieli. Wykorzystano kwestionariusz ankiety z pytaniami zamkniętymi i otwartymi, opracowany przez Agnieszkę Zembrzuską z Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu. Dla 12 uczniów tutoring kojarzył się z rozmową z nauczycielem, dla jednej osoby – ze spotkaniami z kolegami, dla jednej z wysłuchaniem, dla jednej z rozmową o zainteresowaniach; dwóch gimnazjalistów łączyło tutoring ze spędzaniem czasu i uwagą nauczyciela. Do korzyści wynikających z programu uczniowie zaliczyli: pomoc w rozwiązywaniu problemów (12 wskazań), pomoc w uczeniu się, poprawianiu ocen (pięć wskazań), poznawanie siebie (jedno wskazanie), pomoc w kontaktach z rówieśnikami i nauczycielami (jedno wskazanie). Dla trzech gimnazjalistów udział w programie okazał się stratą czasu. Zdaniem nauczycieli tutoring to przede wszystkim indywidualna praca z uczniami, odkrywanie jego zainteresowań i talentów, wsparcie w rozwiązywaniu problemów. Ośmiu uczniów zauważyło pozytywne zmiany w szkole wywołane programem, m.in.: większą chęć uczniów do dyskutowania z nauczycielami, rozmów z nimi, pięciu gimnazjalistów uważało, że nauczyciele stali się bardziej wyrozumiali. Dziewięciu uczniów doceniło lepsze relacje nauczycielsko-uczniowskie. Ośmiu badanych uczniów nie zauważyło żadnej zmiany wywołanej programem. Siedmiu badanych uważało, że wiele nauczyli się dzięki programowi, 16 twierdziło, że tutoring jest bardzo przydatny, siedem osób zgodziło się, że dobrze, że taki program zrealizowano w ich szkole, dwóch uczniów uznało, że program był średnio przydatny, a cztery – że mało przydatny. 14 gimnazjalistów bardzo wysoko oceniło współpracę z tutorem, 13 było z niej bardzo zadowolonych, dla pięciu współpraca była dobra, zdaniem jednej mogła być lepsza, a w opinii czwórki uczniów ich współpraca z tutorami układała się słabo. Kompetencje tutorów okazały się wysokie, zwłaszcza w zakresie budowania relacji z uczniami i tworzenia partnerskiej atmosfery podczas spotkań; w bardzo satysfakcjonującym stopniu nauczyciele wspierali rozwój osobisty gimnazjalistów. Dzięki wynikom badania zauważono potrzebę większego wsparcia w organizowaniu spotkań i uwzględnianiu ich w planach pracy nauczyciela. Zadowalające okazało się rozwiązanie polegające na łączeniu funkcji wychowawcy klasy i tutora, dzięki czemu ujednolicano działania wychowawcze. Warto – jak stwierdzono na podstawie wypowiedzi uczestników programu – obejmować tutoringiem stopniowo wszystkie klasy i wszystkich uczniów w szkole. Szczególnie znaczące w realizacji programu było uświadomienie przez nauczycieli roli partnerskich relacji z uczniami, co powinno wzmacniać postawy współpracy i zaangażowania.