Badanie przeprowadzono w czterech ośrodkach: Katowice, Poznań, Warszawa i Wrocław. Jednym z celów projektu było określenie, czy i w jaki sposób zmiany w przepisach regulujących zasady udzielenia urlopu szkoleniowego, wprowadzone w 2010 r., wpłynęły na skalę wykorzystania tego instrumentu. Badaniem objęto trzy grupy interesariuszy: pracowników, pracodawców oraz instytucje (związki zawodowe, organizacje pracodawców oraz Państwową Inspekcję Pracy). Przeprowadzono łącznie – za pomocą metod jakościowych – 10 indywidualnych wywiadów pogłębionych z pracownikami i siedem zogniskowanych wywiadów grupowych z pozostałymi respondentami. Pracownicy zgodzili się, że pracodawca powinien wspierać ich kształcenie w dwóch przypadkach: jeśli sam kieruje pracownika, by ten się dokształcał, i pokrywa koszty z tym związane oraz jeśli pracownik za zgodą pracodawcy zdecyduje się na udział w kształceniu bezpośrednio związanym z wykonywaną pracą. Okazało się jednak, że pracownicy mylili urlop szkoleniowy ze zwolnieniem z dnia pracy (i vice versa) oraz że nie potrafili dokonać rzetelnej oceny skutków zmian w przepisach i ich wpływu na skalę korzystania z urlopu szkoleniowego przed 2010 rokiem i po. W przypadku instytucji objętych badaniem kontrowersyjny okazał się temat maksymalnego wymiaru urlopu szkoleniowego, bowiem – jak pokazuje praktyka – pracownicy, nawet jeśli wiąże ich z pracodawcą umowa szkoleniowa (21 dni urlopu szkoleniowego), w rzeczywistości wykorzystują tylko część urlopu albo rozkładają go na kilka transz.