Celem badania było określenie związku pomiędzy poziomem opieki wychowawczej rodziców a zachowaniem się dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim w sytuacji trudnej o charakterze zagrożenia społecznego. Badaniem objęto 30 uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim z klas trzecich i czwartych Szkoły Podstawowej nr 26 w Lublinie i Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego we Włodawie. Zastosowano metodę analizy i oceny składników środowiska wychowawczego, opartą na Arkuszu Schematycznym J. Pietera, i eksperyment sprawdzający zachowanie się dzieci w sytuacjach trudnych (rozwiązywanie zadania z matematyki po uprzednim poinformowaniu, że o wynikach będą powiadomieni rodzice; wygłaszanie wiersza w obecności komisji oceniającej, z nagrywaniem na taśmę magnetofonową; takie same zadania uczniowie wykonywali wcześniej w sytuacji normalnej w klasie). Wyróżniono 18 uczniów pochodzących z rodzin o wyższym poziomie opieki wychowawczej i 12 z rodzin o niższym poziomie. Stwierdzono, że uczniowie z rodzin o wyższym poziomie opieki w sytuacji eksperymentalnej popełnili mniej błędów, uczniowie z rodzin o niższym poziomie – więcej. Wyciągnięto wniosek, że dzieci pochodzące z rodzin o wyższym poziomie warunków opiekuńczo-wychowawczych są bardziej odporne na sytuacje trudne, funkcjonują w nich podobnie lub nieco gorzej niż w sytuacjach normalnych; dzieci z rodzin o niższym poziomie są mniej odporne i popełniają w sytuacjach trudnych więcej błędów.