Badanie miało na celu określenie korzyści z realizowania zajęć z wychowania fizycznego w kontakcie z przyrodą. Badanie miało charakter trwającego trzy lata naturalnego eksperymentu pedagogicznego, którym objęto siedem szkół podstawowych z województwa zamojskiego (407 dzieci z dwóch klas czwartych z w pierwszym roku, 285 dzieci z klas piątych i 169 dzieci z klas szóstych). W każdej z badanych szkół wybierano dwie klasy, z których jedna realizowała 75% lekcji wychowania fizycznego w terenie (na boisku, placach, otwartym terenie naturalnym), a druga – 75% lekcji na sali gimnastycznej. Nauczyciele prowadzący lekcje mierzyli pięciokrotnie tętno dzieci w trakcje zajęć. Dzieci dokonywały również przed lekcją oceny własnego samopoczucia na pięciostopniowej skali. Do pomiaru ruchliwości zastosowano krokomierz zakładany niektórym dzieciom na czas zajęć. Ośmiokrotnie przeprowadzono pomiary masy i wysokości ciała, czterokrotnie zmierzono sprawność fizyczną (test Chromińskiego, test L. Denisiuka, test Coopera). Przeprowadzono również ponad 100 rozmów z nauczycielami metodykami, nauczycielami wychowania fizycznego, dyrektorami, rodzicami i szkolną służbą zdrowia, którzy byli obserwatorami eksperymentu. Wyniki badania pozwoliły jednoznacznie stwierdzić przewagę zajęć z wychowania fizycznego organizowanych w terenie nad tymi organizowanymi na sali gimnastycznej. Przewaga ta dotyczyła intensywności wysiłku, aktywności ruchowej mierzonej liczbą ruchów, pozytywnego wpływu na samopoczucie dzieci oraz na odporność zdrowotną mierzoną liczbą zwolnień lekarskich. Lekcje na świeżym powietrzu okazały się efektywniejsze w motywowaniu uczniów do aktywności ruchowej oraz uczeniu koegzystencji z przyrodą. Wypowiedzi rodziców, dyrektorów i nauczycieli świadczyły o pozytywnym wpływie eksperymentu zamojskiego na świadomość w lokalnym środowisku.