Opinie dyrektorów na temat szkół w drugim roku reformy zebrano metodą wywiadu półstandardowego. Badaniem objęto dwie próbki: 25 dyrektorów szkół wiejskich i 25 dyrektorów szkół miejskich. W wiejskich szkołach podstawowych pracowało 17 dyrektorów, w gimnazjach – czterech, w zespołach szkół – czterech; w miejskich szkołach podstawowych pracowało 13 dyrektorów, w gimnazjach – siedmiu, w zespołach szkół – pięciu. Wielu dyrektorów zarzucało kuratoriom brak pomocy ich placówkom. Dyrektorka wiejskiej szkoły podstawowej mówiła: Kuratorium, wprowadzając reformę, nie zrobiło żadnego spotkania ani żadnych szkoleń dla dyrektorów. My sobie wprowadzamy reformę sami (...) Od wprowadzenia reformy przez dwa lata byłam chyba na dwóch spotkaniach dotyczących Karty. Pani sobie wyobrazi, że byli spędzeni wszyscy dyrektorzy plus gminy z całego byłego województwa. To było ponad 250 osób. Ktoś przy mikrofonie, zero wątpliwości, zero pytań, pani leci, w którą stronę chce. Pięciu dyrektorów postulowało zlikwidowanie urzędu kuratora, pozostali uważali, że kurator – jako łącznik szkoły z ministerstwem – jest potrzebny. Dyrektorzy bardzo pozytywnie wypowiadali się na temat wizytatorów: Nie jest to wizytator, ale opiekun szkoły, dosłownie, nie jest to osoba, która przyjeżdża tylko po to, żeby wytknąć, co jest źle, a przyjeżdża po to, żeby pomóc. Pani wizytator przeprowadziła szkolenie dla rady pedagogicznej i myślę, że bardzo takie konkretne i efektywne, ponieważ ludzie z tego wyszli mądrzejsi i zadowoleni. 35 dyrektorów krytykowało utrudnienia w zakresie zwalniania nauczycieli. We wnioskach badania stwierdzono, że pozycja dyrektora szkoły po reformie wzrosła – uległ rozszerzeniu zakres uprawnień dyrektora szkoły, co dało mu większe poczucie własnej wartości. Wywiadem półstandardowym objęto wszystkich kuratorów albo wicekuratorów oświaty oraz jednego wizytatora z każdego kuratorium (N = 15, w przypadku jednego wizytatora kurator zabronił rozmowy). Badani niewiele mówili na temat ideologii nowego nadzoru pedagogicznego; wielu respondentów zwracało uwagę (także pośrednio) na zbyt duże ograniczenie roli kuratorów. W największym stopniu krytyce poddano powierzenie oceny pracy dyrektora szkoły jednostce samorządu terytorialnego: Ocena dyrektora szkoły. Przesunięcie jej do samorządów w kategoriach, że tylko ma być to w uzgodnieniu czy porozumieniu z kuratorem oświaty, doprowadziło do takiej sytuacji, że samorządy i niepełne doprecyzowanie zapisów prawnych, no powoduje, że samorządy uzyskują od nas ocenę cząstkową i potem dokonują oceny dyrektorów szkół tak, jak im jest to odpowiednie. Niektórzy badani nie znali dobrze metodologii badań oświatowych. Choć wizytatorzy mieli w swoim rejonie wizytacyjnym około 30 placówek (zgodnie z przepisami powinno być 14), to nie narzekali na tę sytuację. Jakość pracy szkoły mierzyli średnio około dwóch tygodni, tydzień przeznaczali na przygotowanie, na pobyt w szkole – od trzech do siedmiu dni. Kuratorzy w większości pozytywnie oceniali poszerzenie uprawnień dyrektora szkoły: Myślę, że jest w sam raz jest duży, ale to jest prawidłowy zakres. Dyrektor jest samodzielny, szkoła jest samodzielnym zakładem pracy, dyrektor szkoły jest kierownikiem zakładu pracy i musi mieć prawo podejmować decyzje i odpowiadać za te swoje decyzje. Trzech kuratorów i jeden wizytator przyznało się do konfliktów z dyrektorami szkół, zazwyczaj wynikających z osobowości dyrektorów.