Badanie zrealizowano na reprezentatywnej próbie młodzieży ostatnich klas szkół ponadpodstawowych (N = 1260). Badanie wykazało, że na pierwszym miejscu wśród celów życiowych młodzieży znalazła się ciekawa praca (52%), a dopiero drugie miejsce zajęła rodzina (48%), która tradycyjnie plasowała się na pierwszej pozycji. Hierarchia celów życiowych była różnicowana przez płeć – dziewczęta stawiały na pracę (58%), rodzinę (47%) i przyjaźń, miłość (34%); chłopcy wskazywali rodzinę (48%), pracę (43%) i majątek (36%). Praca była również wskazywana jako najważniejszy osobisty problem uczniów, głównie ze względu na strach przed bezrobociem (szczególnie przez dziewczęta, uczniów zasadniczych szkół zawodowych i liceów zawodowych, mieszkańców mniejszych miejscowości oraz dzieci rodziców o niższym wykształceniu). Uczniowie planujący studia wyższe skupiali się raczej na problemach związanych z dalszą nauką. Aspiracje edukacyjne młodzieży nieco wzrosły – mniejszy był odsetek osób planujących zakończyć naukę na poziomie podstawowym. Nadal jednak uczniowie liceów ogólnokształcących znacznie częściej planowali studia wyższe niż uczniowie innych typów szkół. Dotyczyło to także dzieci z rodzin o dobrej sytuacji materialnej i rodziców z wykształceniem co najmniej średnim (inteligencji, prywatnych przedsiębiorców, pracowników umysłowych). Osoby planujące studia wyższe częściej twierdziły, że młodzież w Polsce miała w czasie przeprowadzenia badania szanse realizacji swoich celów (48% w porównaniu z 21% dla ogółu). Do najważniejszych motywów skłaniających młodzież do podejmowania studiów wyższych należały: możliwości finansowe rodziców, dobre zarobki w przyszłości, ciekawa praca dająca satysfakcję. Zmalało znaczenie chęci przedłużenia młodości i niechęci do podejmowania pracy. Mniejszy był również odsetek niezdecydowanych. 71% badanych uznało, że w Polsce warto się kształcić, przy czym częściej wskazywali tę odpowiedź mieszkańcy większych miejscowości, dzieci rodziców z wyższym wykształceniem, z rodzin o lepszej sytuacji materialnej oraz uczniowie liceów ogólnokształcących i techników. Zdaniem młodzieży, w znalezieniu pracy najbardziej pomaga znajomość języków obcych (częściej uczniowie liceów), rodzaj zawodu (częściej uczniowie zasadniczych szkół zawodowych), znajomości i układy (częściej uczniowie liceów zawodowych), inteligencja i zdolności (częściej uczniowie techników). Wszystkie czynniki wskazywane były częściej niż w 1992 roku, z wyjątkiem rodzaju zawodu, który wskazywano równie często. Języków obcych uczyło się 46% badanych, 41% stwierdziło, że umiałoby swobodnie porozumieć się w języku obcym. Znajomość języków obcych występowała częściej wśród badanych z dużych miast, z rodzin dobrze sytuowanych, posiadających rodziców z wykształceniem co najmniej średnim oraz wśród uczniów dobrych. Na zajęcia pozalekcyjne z języków obcych uczęszczały głównie dzieci inteligencji i prywatnych przedsiębiorców. 13% badanych uczyło się dodatkowo pracy z komputerem, częściej uczniowie najlepsi, chłopcy i uczniowie techników. Ankietowani uczęszczający na zajęcia dodatkowe z języków obcych lub obsługi komputera znacznie częściej widzieli szanse młodzieży na realizację swoich celów, planowali studiować oraz uważali, że warto się uczyć. Wśród osób obawiających się bezrobocia rzadziej zdarzali się uczniowie znający języki obce. Badani o wyższym statusie społecznym częściej podkreślali potrzebę dostosowania się do rynku pracy, respondenci ze środowisk bardziej narażonych na bezrobocie częściej zwracali uwagę na znaczenie czynników zewnętrznych w znalezieniu pracy.