W drugim etapie Ogólnopolskiego badania sytuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych przebadano 100 000 osób posiadających orzeczenie o niepełnosprawności oraz osób niepełnosprawnych biologicznie (tzn. czujących się nie w pełni sprawnie). Respondenci byli w wieku od 15 do 59 lat (kobiety) oraz od 15 do 64 lat (mężczyźni). Autorzy artykułu jako kluczowe wskaźniki inkluzji społecznej przyjęli przejawianą aktywność edukacyjną i włączenie w rynek aktywności zawodowej. Potwierdzono istnienie silnego związku między poziomem wykształcenia a takimi elementami jakość życia jak zasoby finansowe rodziny i ocena dotychczasowego życia – im wyższe było wykształcenie respondentów, tym wyższa odczuwana jakość życia w wymienionych obszarach. Stwierdzono negatywny związek między pomocą ze strony Kościoła a aktywnością edukacyjną. Jest to spowodowane być może nieuwzględnianiem zasady subsydiarności przez parafie albo zaspokajaniem przez nie tylko podstawowych potrzeb. W grupie osób z niepełnosprawnością intelektualną ścieżka aktywności edukacyjnej okazała się jednym z kluczowych predyktorów podejmowania aktywności zawodowej. Z kolei wysoki poziom pomocy ze strony rodziny i instytucji publicznych wpływał na mniejsze prawdopodobieństwo podjęcia pracy. Autorzy rekomendują wspieranie i rozwijanie inicjatyw edukacyjnych, zakładających wspólną edukację niepełnosprawnych i sprawnych. Taki model przyczynia się do inkluzji społecznej i tworzenia naturalnych sieci wsparcia. Warto tworzyć programy dla niepełnosprawnych, które będą uwzględniać podniesienie poziomu formalnego wykształcenia (nie tylko doszkalanie i zdobywanie wąskich umiejętności). Do czynników wspierających podejmowanie aktywności zawodowej przez osoby niepełnosprawne zaliczono pomoc ze strony przyjaciół, sąsiadów, znajomych i rodziny oraz pozytywną socjalizację w dzieciństwie i okresie dorastania. Pomoc ta i socjalizacja z dużym prawdopodobieństwem zdeterminują pozostawanie aktywnym zawodowo w przyszłości.