W ramach badania poświęconego komunikacji osób niepełnosprawnych przeprowadzono wywiady grupowe i tzw. autodiagnozę grupową. Pytania badawcze brzmiały następująco: jak badani postrzegają sytuację osób z różnymi ograniczeniami sprawności w Polsce; czy poziom sprawności, jakiego doświadczają, wiąże się ze sposobem komunikowania się między uczestnikami; jaki dobór współrozmówców w grupie pod względem płci, rodzaju i stopnia ograniczenia sprawności sprzyja efektywnej komunikacji, czyli ułatwia „dogadanie się”; czy przeprowadzenie rozgrzewki komunikacyjnej jako etapu wstępnego przed rozpoczęciem właściwej dyskusji przekłada się na przebieg debaty i jakość jej rezultatów. Metodologia zastosowana w badaniu miała charakter interdyscyplinarny, łączyła badania jakościowe, ilościowe i analizę psycholingwistyczną. Wykorzystano następujące narzędzia: Kwestionariusz Badań Sondażowych, Przymiotnikową Skalę Nastroju UMACL, Skalę Samooceny SES Rosenberga, zestaw skal do oceny debaty ED. Przeprowadzono 20 wywiadów, w których wzięło udział 113 osób. Na podstawie wyników badania sformułowano następujące rekomendacje dotyczące kontaktów osobistych osób niepełnosprawnych: należy wspomagać od najmłodszych lat więzi społeczne typu bonding (np. przez ćwiczenie z dzieckiem języka, uczenie nowych słów); należy stymulować od najmłodszych lat więzi społeczne typu bridging (przez udział w zajęciach przedszkolnych, szkolnych, dodatkowych); trzeba monitorować i korygować nabywanie kompetencji językowych; należy praktykować różne typy wypowiedzi (dyskusja, konwersacja, wywiad, występy publiczne i in.); należy podnosić kwalifikacje i wykształcenie (dzięki czemu następuje rozwój kompetencji komunikacyjnych i społecznych); należy wykorzystywać w pracy z niepełnosprawnymi techniki komputerowe (w formie komunikatorów, portali społecznościowych; TIK; ICT) i in.