W drugim etapie Ogólnopolskiego badania sytuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych przebadano 100 000 osób posiadających orzeczenie o niepełnosprawności oraz osób niepełnosprawnych biologicznie (tzn. czujących się nie w pełni sprawnie). Respondenci byli w wieku od 15 do 59 lat (kobiety) oraz od 15 do 64 lat (mężczyźni). Przedmiotem badania były elementy społecznego położenia osób niepełnosprawnych na tle polskiego społeczeństwa. Do analizy włączono – oprócz danych z Ogólnopolskiego badania sytuacji... – także dane statystyczne GUS, zebrane w ramach badania PGSS 2008 (Cichomski, Jerzyński, Zieliński, 2009). Wśród osób badanych w PGSS wykształcenie niskie miało 56,2% respondentów ze wsi, 46,1% z miasta od 10 do 50 tys. mieszkańców, 39,8% z miasta od 50 do 250 tys. mieszkańców i 26% z miasta ponad 250 tys. mieszkańców; odsetek osób z wykształceniem średnim według kategorii wielkości miejsca zamieszkania był następujący: 31,2%, 36,7%, 37,2%, 33,6%; z wykształceniem wysokim: 12,6%, 17,3%, 23% i 40,4%. Wśród niepełnosprawnych odsetek osób z wykształceniem niskim w poszczególnych typach miejsca zamieszkania przedstawiał się następująco: 70,4%, 57%, 58,9%, 40,1%; z wykształceniem średnim: 23,9%, 34%, 31,4% i 43,2%; z wykształceniem wysokim: 5,7%, 9%, 9,7% i 16,8%. Za uprawniony uznano wniosek o upośledzeniu edukacyjnym osób niepełnosprawnych ze wsi wobec niepełnosprawnych z większych miejscowości. Trudno jednak stwierdzić, czy o tej sytuacji decydują odrębne ścieżki edukacyjne dla zdrowych osób i niepełnosprawnych, czy może jest to efekt dyskryminacji. Okazało się bowiem, że rozkłady zmiennej „typ szkoły” liczone dla uczących się były niemal identyczne w obu grupach.