W drugim etapie Ogólnopolskiego badania sytuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych przebadano 100 000 osób posiadających orzeczenie o niepełnosprawności oraz osób niepełnosprawnych biologicznie (tzn. czujących się nie w pełni sprawnie). Respondenci byli w wieku od 15 do 59 lat (kobiety) oraz od 15 do 64 lat (mężczyźni). W analizie tej gospodarstwo zbiorowe rozumiano jako regulowane przez odpowiednie akty prawne, które wskazują na formy organizacji oraz przeznaczenie danej placówki, jak również określają, kto może przebywać w danej placówce. Gospodarstwa zbiorowe zamieszkiwało 12 712 osób niepełnosprawnych, w tym 3,1% mieszkało w internatach i bursach, 0,4% w domach studenckich, 0,2% w domach dziecka, 33,8% w placówkach pielęgnacyjno-opiekuńczych, 39,3% w placówkach opiekuńczo-leczniczych, a 23,2% w domach pomocy społecznej dla emerytów i osób starszych. Możliwość pomocy ze strony domowników albo najbliższej rodziny dostrzegało 94,7% mieszkańców internatu i bursy, 100% osób mieszkających w domach studenckich, 69,9% z placówek pielęgnacyjno-opiekuńczych, 74,8% z placówek opiekuńczo-leczniczych i 59,7% z domów pomocy społecznej dla emerytów i osób starszych. Z kolei możliwość pomocy ze strony instytucji publicznych dostrzegało odpowiednio: 80,2%, 41,7%, 50,2%, 65,8%, 80,2%; możliwość pomocy ze strony Kościoła albo związku wyznaniowego: 73,6%, 32,5%, 46,9%, 32,8%, 36,5%; możliwość pomocy ze strony organizacji pozarządowych: 73,8%, 20%, 27,3%, 28,5%, 73,8%. Wśród mieszkańców gospodarstw zbiorowych przeważały osoby z niepełnosprawnością intelektualną i schorzeniami psychicznymi oraz neurologicznymi. Warto zatem przyszłe działania aktywizacyjne skierować właśnie na tę nową grupę beneficjentów. Prawdopodobnie działania takie będą wymagały dodatkowo wprowadzenia programów pilotujących, wzmacniających motywację, poczucie własnej wartości i budujących dodatkowe kompetencje.