W drugim etapie Ogólnopolskiego badania sytuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych przebadano 100 000 osób posiadających orzeczenie o niepełnosprawności oraz osób niepełnosprawnych biologicznie (tzn. czujących się nie w pełni sprawnie). Respondenci byli w wieku od 15 do 59 lat (kobiety) oraz od 15 do 64 lat (mężczyźni). W analizie dotyczącej dyskryminacji kobiet i dziewcząt niepełnosprawnych założono, że kobiety z ograniczeniami sprawności stanowią grupę szczególnego ryzyka wykluczenia społecznego ze względu na kumulację takich czynników dyskryminujących jak: płeć, niepełnosprawność, stereotypy. Analizie poddano dane 476 mężczyzn i 632 kobiet. Jako przyczynę niepracowania i nieposzukiwania pracy brak odpowiednich kwalifikacji podało 42,8% mężczyzn i 57,2% kobiet z przedziału wiekowego 16-19 lat, 46,2% i 53,8% z przedziału 20-25 lat, 40,3% i 59,7% z przedziału 26-31 lat, 36% i 34,8% z przedziału 32-37 lat, 37,3% i 62,7% z przedziału 38-43 lata, 29,8% i 70,2% z przedziału 44-49 lat. Okazało się ponadto, że więcej kobiet niż mężczyzn kontynuowało edukację na poziomie wyższym, więcej kobiet uczyło się w szkołach ogólnokształcących, mniej w technikach i szkołach zawodowych. Niedoreprezentowanie stwierdzono w kategorii „mężatka” oraz „pozostająca w związku nieformalnym”. Kobiety po 50. roku życia częściej niż mężczyźni deklarowały zadowolenie z relacji rodzinnych i z innymi osobami. Niepełnosprawne kobiety okazały się dość pesymistyczne, jeśli chodzi o perspektywy na przyszłość; większość kobiet powyżej 38. roku życia była czasem zadowolona, a czasem niezadowolona albo w ogóle niezadowolona z perspektyw na przyszłość.