Celem raportu było uporządkowanie problematyki związanej z indywidualizacją kształcenia. W pierwszej części raportu omówiono samo pojęcie indywidualizacji kształcenia oraz rolę, jaką w tym procesie odgrywa interakcja między predyspozycjami ucznia a oddziaływaniem szkoły. Sprecyzowano również cele indywidualizacji i pojęcie indywidualnego maksimum oraz przedstawiono problematykę ideologii indywidualizacji. Pozostała, najobszerniejsza część raportu została poświęcona praktycznej stronie indywidualizacji kształcenia. Podzielono ją na trzy części, z których każdej patronowała jedna metafora. I tak metafora szpitala oddawała charakter systemów aktywnej indywidualizacji kształcenia, w której uczeń pozostaje bierny niczym pacjent. W ramach tej części omówiono stosowane w edukacji kryteria selekcyjne i ścieżki kształcenia. Metafora muzeum dotyczy z kolei systemów, w których aktywna rola przypada uczniom, mogącym dowolnie czerpać z bogatej oferty systemu. Część tę poświęcono między innymi indywidualizacji tempa uczenia się, trudności zadań i środowiska uczenia się oraz „kształceniu do mistrzostwa” i metodzie projektów. Trzecia metafora – agory – patronuje systemom umożliwiającym aktywność zarówno stronie szkoły, jak i ucznia, w których odpowiedź na pytanie o potrzeby ucznia ma stanowić wytwór porozumienia między uczniem a szkołą. Omówiono tu zagadnienie tutoringu, edukacji personalizującej i „szkoły rozmowy”. Ocenę skuteczności wymienionych systemów oparto na metaanalizie G. Glassa, B. McGaw i M. Smith (1981).