Badanie było poświęcone społecznemu odbiorowi reformy edukacji, miało na celu m.in. sprawdzenie, czy zmieniło się poinformowanie społeczeństwa o reformie, poparcie dla wszystkich jej założeń. Ankietę przeprowadzono wśród reprezentatywnej próby losowo-adresowej 1100 dorosłych mieszkańców Polski. W stosunku do czerwca 1999 roku wzrósł poziom poinformowania społeczeństwa o reformie edukacji; znajomość jej założeń deklarowało 29% badanych (wzrost o dziewięć punktów); 57% słyszało o reformie, ale niezbyt orientowało się, o co w niej chodzi; 14% przyznawało się do braku jakiejkolwiek wiedzy na ten temat. Z największym uznaniem spotykały się rozwiązania dotyczące: udrożnienia ścieżki wykształcenia zawodowego (84%), awansu zawodowego i wynagradzania nauczycieli odpowiednio do ich kwalifikacji i jakości pracy (80%), zmiany programów nauczania (78%), utworzenia obowiązkowego gimnazjum, stwarzającego młodzieży lepsze warunki do nauki (77%), możliwości wyboru liceum lub szkoły zawodowej na podstawie wyników egzaminu końcowego w gimnazjum (76%) oraz wstępu na studia wyższe bez egzaminów, jedynie na podstawie nowej matury (72%). Stosunkowo najmniej popierali badani przekazanie samorządom zarządzania szkołami (51%) oraz nowe zasady finansowania szkół (53%). 21% badanych opowiadało się za objęciem sześciolatków obowiązkiem szkolnym. Zdecydowana większość ankietowanych (76%) nie popierała propozycji obniżenia granicy wieku, w którym dzieci rozpoczynają naukę (opinie w tej sprawie nie zmieniły się od czerwca 1999 roku). W społeczeństwie dominowała opinia, że nauka w szkolnictwie publicznym powinna być bezpłatna. Przyzwolenie na częściową odpłatność było stosunkowo największe w odniesieniu do nauki w szkołach wyższych (38%) i policealnych (33%), wyraźnie malało natomiast, gdy chodziło o szkoły średnie (17%), a szczególnie gimnazja (8%) i szkoły podstawowe (4%). Stwierdzono, że od roku 1994 obserwuje się systematyczny wzrost poparcia dla bezpłatnej nauki w szkołach średnich i wyższych.