Przedmiotem badania były formy wakacyjnego wypoczynku Polaków. W badaniu uczestniczyło 1170 respondentów; dobór próby miał charakter losowy. 71% respondentów w ogóle nie wyjechało na wakacje, 21% za to wypoczywało w kraju, 3% za granicą, 2% zarówno w kraju, jak i za granicą, a 3% dotychczas nie wyjeżdżało na wakacje, ale wypoczynek miało w planach jeszcze w tym roku. 48% respondentów posiadających dzieci w wieku szkolnym wysłało wszystkie na przynajmniej tygodniowy wypoczynek wakacyjny. 13% rodziców wysłało dzieci na wakacje, ale nie wszystkie. W 39% rodzin wszystkie dzieci podczas wakacji zostały w domu. Wydatki respondentów (N = 400) na wakacyjny wypoczynek całej rodziny wyniosły: do 100 zł: 5%, 101–200 zł: 4%, 201–300 zł: 6%, 301–400 zł: 6%, 401–500 zł: 13%, 501–1000 zł: 33%, 101–1500 zł: 10%, 1501–2000 zł: 9%, 2001–3000 zł: 8%, powyżej 3000 zł: 6%. Respondenci żyjący w najlepszych warunkach materialnych przeznaczyli na wakacyjny wypoczynek średnio 1966 zł, a najbiedniejsi – 499 zł. Osoby z wykształceniem wyższym wydały na ten cel 1986 zł, a z podstawowym – 673 zł, mieszkańcy dużych miast – 1948 zł, a wsi – 929 zł. W 77% rodzin kadry kierowniczej i inteligencji wszystkie dzieci wypoczywały podczas wakacji, w rodzinach przedsiębiorców – 72%, w rodzinach pracowników umysłowych niższego szczebla – 69%, pracowników fizyczno-umysłowych – 60%, robotników wykwalifikowanych – 44%, robotników niewykwalifikowanych – 31%, a rolników – 18%. 3% badanych (N = 228) przyznało, że ich dzieci w wieku od siedmiu do 12 lat pracowały zarobkowo w wakacje; 9% badanych (N = 161) zadeklarowało, że pracowały ich dzieci w wieku do 13 do 15 lat. Jeśli chodzi o młodzież od 16 do 19 lat – 24% badanych (N = 176) pozwoliło im na pracę zarobkową. 50% pracujących dzieci wydało zarobione pieniądze na własne przyjemności, 40% na własne potrzeby szkolne, 30% na pomoc rodzinie, a 13% na coś innego. Na pracę zarobkową poświęciło wakacje 21% dzieci rolników, 19% robotników niewykwalifikowanych, 20% dzieci osób z podstawowym wykształceniem, 17% dzieci rencistów, 22% dzieci osób źle oceniających swoją sytuację materialną, 22% dzieci kadry kierowniczej i inteligencji, 18% dzieci z rodzin pracowników umysłowych.