Badaniem dotyczącym stosunku Polaków do starości objęto reprezentatywną próbę losowo-adresową dorosłej ludności Polski (N = 1103).
Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że jedynie 24% respondentów w ogóle nie myślało o własnej starości, a 35% czyniło to sporadycznie. Dość lub bardzo często myślało o starości 33% ankietowanych. Myślenie o starości było wprost proporcjonalne do wieku badanych. W ocenie badanych dojrzałość człowieka rozpoczynała się po 35. roku życia, a starość – w wieku około 61 lat. Jednocześnie ponad połowa ankietowanych w wieku 35-39 lat uważała się za osoby młode (55%). Ostatecznie zgodnie z odpowiedziami badanych życie człowieka dzieliło się na następujące okresy: młodość trwająca do 34. roku życia; dojrzałość trwająca od 35. do 40. roku życia, w której jednak nadal ma się poczucie, że jest się młodym; wiek średni trwający od czwartej do piątej dekady życia; starość rozpoczynająca się wraz z 61. rokiem życia. Zapytani o samopoczucie fizyczne i duchowe w kontekście wieku, badani odpowiadali na ogół, że czują się raczej młodo (61% pod względem fizycznym, 68% – psychicznym). Samopoczucie psychiczne było najczęściej lepsze niż fizyczne. Wiek fizyczny silniej wpływał na samopoczucie kobiet niż mężczyzn – niemal we wszystkich kategoriach ci ostatni czuli się młodsi od kobiet. Na odczuwanie starości miał również wpływ status społeczny, na który składały się wykształcenie, miejsce zamieszkania i dochody.