Badanie przeprowadzono na reprezentatywnej próbie losowej 969 dorosłych mieszkańców Polski. Jego celem było poznanie sposobu, w jaki uczniowie spędzili swoje ostatnie wakacje. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że 51% rodzin zapewniło swoim dzieciom w wieku szkolnym przynajmniej jednotygodniowe wakacje poza miejscem zamieszkania, w tym 41% wysłało na takie wakacje wszystkie dzieci, a 10% tylko niektóre. W 49% gospodarstw domowych dzieci spędziły wakacje w domu. Wśród najważniejszych powodów rezygnacji z wyjazdu wypoczynkowego wymieniano brak pieniędzy (76%) oraz brak zorganizowanych form wyjazdu (34%). Porównanie wyników uzyskanych w ciągu piętnastu lat ujawniło, że najlepsze dla dzieci były wakacje w 1997 roku, kiedy to niemal połowa respondentów zadeklarowała wysłanie wszystkich dzieci na co najmniej tygodniowy wypoczynek, a tylko 2/5 nie zapewniły wakacji żadnemu dziecku. Najgorsze wakacje odnotowano w 1993 roku oraz w latach 2004 i 2005, kiedy to ponad połowa dzieci pozostała na wakacje w domu. Szanse uczniów na co najmniej tygodniowe wakacje były tym większe, im lepsza była sytuacja finansowa i materialna rodziny, im wyższe wykształcenie posiadali rodzice oraz im większa była miejscowość zamieszkania. Podczas wakacji pracowało 19% uczniów. Najczęściej byli to uczniowie szkół średnich (27%), następnie uczniowie gimnazjów (12%) i uczniowie szkół podstawowych (7%). Przyzwolenie społeczne na pracę zarobkową dzieci było ściśle związane z wiekiem uczniów. Niemal powszechna dezaprobata dla pracy wakacyjnej dotyczyła uczniów szkół podstawowych. 68% respondentów nie aprobowało również pracy gimnazjalistów. Natomiast 86% badanych akceptowało pracę wakacyjną uczniów szkół średnich. W porównaniu z wynikami poprzedniej edycji badania z 2003 roku zmalała aprobata dla pracy zarobkowej gimnazjalistów (o osiem pkt proc.) oraz uczniów szkół średnich (o cztery pkt proc.).