Przedmiotem badania były wyjazdy wakacyjne Polaków. W badaniu uczestniczyło 1123 dorosłych osób. Badana próba miała charakter losowo-adresowy. Wśród wszystkich respondentów 31% posiadało dzieci w wieku szkolnym, tj. od 7. do 19. roku życia. Wśród tej grupy znalazło się więcej osób o niskich dochodach na osobę w rodzinie (45%) oraz osób żyjących – według własnej oceny – w złej sytuacji materialnej (35%). 47% respondentów z grupy posiadających dzieci zadeklarowało, że ich potomstwo wyjedzie na co najmniej tygodniowy wypoczynek poza domem. Dzieci z 45% rodzin w ogóle nie wyjechały na wakacje, a w pozostałych rodzinach na wypoczynek udała się tylko część dzieci. Okazało się, że najistotniejszymi czynnikami decydującymi o wyjeździe dzieci na wakacje były: wykształcenie rodziców, ich pozycja zawodowa oraz status materialny. Im niższe było wykształcenie respondentów, tym rzadziej dzieci z takich rodzin udawały się na wakacje poza domem. Im większa miejscowość, w której mieszkali badani, tym więcej było wskazań, że dziecko wyjechało na wakacje. Najczęstszą przyczyną, dla której dzieci zostawały w czasie wakacji w domu, był brak pieniędzy (80%). W dalszej kolejności respondenci wymieniali: brak możliwości zorganizowanego wyjazdu (21%), potrzebę, by dzieci zostały w domu z powodu pracy np. przy żniwach (20%), albo zbyt niski wiek dziecka (19%). 7% rodziców nie wysłało dzieci na wypoczynek poza domem ze względu na ich zły stan zdrowia albo niepełnosprawność. 6% badanych wyraziło opinię, że dzieci nie muszą nigdzie wyjeżdżać podczas wakacji.